Στις 5/9/2009 ο κος Γαϊτανίδης έγραφε ένα ενδιαφέρον ενημερωτικό και αναλυτικό άρθρο «Σωλήνες Πυρόσβεσης και Ταχυσύνδεσμοι» Σήμερα θα ασχοληθούμε με την ιστορία της σωλήνας πυρόσβεσης. Ήδη από το 400 πΧ ένας τύπος σωλήνα έπαιξε ρόλο στην καταπολέμηση της πυρκαγιάς, τότε ο σωλήνας κατασκευαζόταν από έντερο βοδιού. Οι πυροσβέστες γεμίζουν σάκους με νερό και στη συνέχεια τους πίεζαν μέσα σε έντερο βοδιού. Το νερό αναγκαστικά, καθώς πίεζαν τον ασκό και το «σωλήνα», έβγαινε από την άλλη άκρη.
Το 1673, δύο Ολλανδοί, ο Jan van der Heiden και ο γιος του Νίκολας αναπτύξανε τύπο πυροσβεστικού σωλήνα τις «hoase». Αυτοί οι σωλήνες με μήκος 50 πόδια (15,28 μέτρα) ήταν δερμάτινοι και ραμμένοι με τον τρόπο που οι υποδηματοποιοί έκαναν τις μπότες. Αυτός ο σωλήνας συνδεόταν με ακροφύσια, τα «gooseneck», στις τότε χειροκίνητες αντλίες και έτσι οι πυροσβέστες μπορούσαν να πλησιάσουν τη φωτιά και να ρίξουν νερό με μεγαλύτερη ακρίβεια. Στον Van der Heiden επίσης πιστώνεται και η επινόηση μιας πρώιμης έκδοσης σωλήνα αναρρόφησης.
Μέχρι το 1800 περίπου, το νερό για την κατάσβεση πυρκαγιών προέρχεται από πηγάδια, στέρνες και φυσικά υδάτινα σημεία. Όταν το νερό πλέον άρχισε να διανέμεται στις πόλεις από υπηρεσίες ύδρευσης, προστέθηκαν και κρουνοί για να δώσουν στους πυροσβέστες εύκολη πρόσβαση στο νερό. Το 1803 ιδρύθηκε η Philadelphia Hose Company. Φτάνοντας το προσωπικό της στην πρώτη φωτιά του, εξέπληξε τους συναδέλφους πυροσβέστες και κάποιος με το όνομα Collins αναφέρει: Η νέα εταιρεία έχει μάνικα που συνδέεται γρήγορα στον κρουνό και τεντωμένη φτάνει μέχρι το φλεγόμενο κτίριο. Ένα ακροφύσιο συνδέθηκε με το σωλήνα και το νερό ξεπήδησε από μέσα του. Ένας επιστάτης άλλης πυροσβεστικής εταιρείας ήρθε και σθεναρά απαίτησε από τον Ruben Haines να εκτρέψει το νερό στην αντλία, από όπου στη συνέχεια θα ριχνόταν στη φωτιά. Ο Haines αρνήθηκε, διότι δεν έβλεπε κανένα λόγο να γίνει όλη αυτή η ιστορία για ανάλογο αποτέλεσμα.
Ο δερμάτινος σωλήνα όμως απαιτεί επίπονη συντήρηση. Ήταν απαραίτητο να πλένετε και να στεγνώνει προσεκτικά για να διατηρηθεί. Μια εταιρεία τις έπλενε και τις αποθήκευε μέσα σε φέρετρο. Άλλοι χρησιμοποιούσαν λάδι βακαλάου ή φάλαινας ως συντηρητικά. Πολλοί σταθμοί χρησιμοποιούσαν ζεστό βόειο λίπος και το λάδι «Neat» (λάδι από οστά βοοειδών) για να είναι λειτουργικό το δέρμα. Η θερμοκρασία όμως της πυρκαγιάς έκανε τον εύκαμπτο σωλήνα να μυρίζει και να γίνεται κολλώδης. Ένας σταθμός που αποθηκεύονται σωλήνα τους σε βαρέλι και πολλοί άλλοι χρησιμοποιούσαν οριζόντια ράφια για αποθηκεύσει.
Οι Sellers & Pennock προχώρησαν τις έρευνές τους. Μια δυνατή σωλήνα, ήταν εφικτό να χρησιμοποιηθεί με αντλία αναρρόφησης και να αντλήσει μεγάλες ποσότητες νερού. Η ιδέα της αναρρόφησης υπήρχε ήδη στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1698. Η Νέα Υόρκη απέκτησε μια μηχανή αναρρόφησης το 1793. Αλλά χωρίς αξιόπιστο σωλήνα η αναρρόφηση νερού για την καταπολέμηση των πυρκαγιών ήταν αναποτελεσματική. Η βελτίωση στο σωλήνα επιτρέπει επίσης άντληση νερού από απομακρυσμένες πηγές. Στη Βοστώνη, το 1825, ο δήμαρχος ανέφερε ότι 100 πόδια σωλήνα κάνει τη δουλειά που παλαιότερα απαιτούσε 60 άνδρες με κουβάδες. Γύρω στο 1827, ο αρχηγός της πυροσβεστικής της Νέας Υόρκης υπολογίζει 30 χειριστές αντλιών για μια εγκατάσταση μήκους 1,5 μιλίου από την πηγή του νερού έως τη φωτιά.
Το 1821, ο James Boyd κατοχυρώνει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας την εφεύρεση του με δικτυωτή βαμβακερή σωλήνα με ελαστική επένδυση. Ο Charles Goodyear ανακάλυψε τη διαδικασία του βουλκανισμού του καουτσούκ το 1839. Ο BF Goodrich αναπτύσσει σωλήνα από καουτσούκ ενισχυμένο με φύλλο από βαμβάκι με πρώτο χρήστη το Cincinnati Fire Department που το 1871 χρησιμοποιεί αυτή τη βελτιωμένη σωλήνα.
Καθώς όλο και περισσότεροι κατασκευαστές έμπαιναν στην αγορά, παράγονται κάθε είδος μέγεθος σωλήνα και τρόποι ζεύξης. Το πρόβλημα επιλύθηκε το 1873, κατά την πρώτη διάσκεψη του Διεθνούς Συλλόγου Πυρομηχανικών. Η Ένωση υιοθέτησε το πρότυπο μέγεθος 7102 της ίντσας .
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1878, American Fire Hose Manufacturing Company, που βρίσκεται στην περιοχή Chelsea της Μασαχουσέτης βγάζει στη αγορά νέα προϊόντα, την «πρώτη μάνικα πυροσβεστικής από βαμβάκι» που παράγεται για πυροσβεστικό ατμό. Άλλες εταιρείες βελτιώνουν το σωλήνα και σε σύντομο χρονικό διάστημα η μάνικα της πυροσβεστικής θα μπορούσε να αντέξει μέχρι και 350 psi (20 bar). Η πρόοδος συνεχίστηκε και η βαμβακερή ύφανση έγινε το πρότυπο για τη μάνικα της πυροσβεστικής. Στη συνέχεια η ύφανση και με την ανακάλυψη του λάστιχου έγινε ισχυρότερη. Αυτή η σύγχρονη μάνικα της πυροσβεστικής είναι ελαφρύτερη, ανθεκτικότερη και πιο ευέλικτη.
Αυτό το ανεκτίμητο εργαλείο για την πυρόσβεση έχει υποστεί δραματικές αλλαγές κατά τη διάρκεια των αιώνων. Τι βελτιώσεις θα δουν οι πυροσβέστες του μέλλοντος;
Αναφορές :
Κόλινς Donald. Οι Εθελοντές πυροσβέστες μας, 1736-1882. Λάνκαστερ, PA: Science Press, 1982.
Ditzel Paul C. Πυροσβεστικά οχήματα και πυροσβέστες: οι άνδρες, ο εξοπλισμός και τα μηχανήματα από τις Ημέρες της Αποικιοκρατίας μέχρι σήμερα. Νέα Υόρκη: Crown, 1976 .
Hashagen Paul. «Η ανάπτυξη της Hose Fire. Firehouse Magazine: Σεπτέμβριος 1998.
Smith Dennis. Η Ιστορία της Πυροσβεστικής στην Αμερική: 300 χρόνια. Νέα Υόρκη: Dial, 1978.
